Na początku lat 30. XIX wieku Adam Mickiewicz przeprowadził się z Drezna do Paryża, gdzie spędził ponad 20 lat życia. W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci. Najstarsza córka poety Maria (nazywana pieszczotliwie Marynią) tak wspominała po latach święta w domu rodzinnym: „W każdą Wigilię, także wieczorem, dawało się nagle słyszeć za drzwiami kolędę W żłobie leży, któż pobieży, której ojciec z widocznym rozrzewnieniem słuchał (...). Byli to przyjaciele i znajomi, którzy zawsze z miłą wstępowali niespodzianką. Wieczór często kończył się (...) tańcami i polonezem, w którym ojciec występował zawsze, powtarzając, że to jedyny taniec piękny, poważny, dla każdego stosowny…”. Córka Mickiewicza wspomina także, że na stole zawsze znajdowało się puste nakrycie przeznaczone dla samotnych, a w ostatnich latach życia poety do domu przychodziła polska Żydówka, aby ugotować szczupaka po żydowsku. Warto także zwrócić uwagę na fakt, że Wigilia była dla Adama Mickiewicza świętem potrójnym – 24 grudnia obchodził swoje urodziny i imieniny. Rano składano mu życzenia i wręczano podarki, z kolei wieczorem „na stole sianem zasłanym ukazywała się Wigilia; na nitce spuszczonej z sufitu wisiała gwiazda z opłatkiem i kolebka, które ojciec sam przygotował”. Dla poety przebywającego na emigracji Boże Narodzenie miało charakter święta religijno-patriotycznego.

Młodopolski malarz Włodzimierz Tetmajer, czyli Gospodarz z Wesela Wyspiańskiego, po ślubie z Anną Mikołajczykówną zamieszkał w Bronowicach Małych, gdzie kultywował stare szlacheckie obyczaje, dokładając do nich lokalne zwyczaje chłopskie. W 1898 roku artysta opublikował pracę O godach i godnich świętach Bożego Narodzenia w Krakowskiem, którą bogato zilustrował. Dowiadujemy się z niej o zwyczaju mycia się w wigilijny poranek w pieniądzach wrzuconych do miednicy „po to, aby się pieniądze człowieka trzymały”. Z kolei podczas sprzątania izby „jeśli w domu jest robactwo, np. pluskwy, karakony, tedy zamiótłszy śmieci pod próg, wynoszą (to robactwo) drugiemu sąsiadowi, oczywiście ukradkiem, aby owady na cały rok tam przewędrowały”. Wieczór wigilijny rozpoczynał się tuż po wzejściu pierwszej gwiazdy. „Gospodyni stawia misę na stół w owo gniazdo ze siania”. Gospodarz prowadził modlitwę, po której następowało łamanie opłatkiem. „Zanim rozpoczną jeść, gospodarz obraca się do okna i woła trzy razy: Wilcosku, wilcosku! Siądź z nami do obiadu, ale jak nie przydzies dziś, nie przychodź nigdy”. Kolejność potraw była następująca: 1. Groch rzadko ugotowany, 2. Suszone śliwki i gruszki, 2. Kluski z makiem na miodzie, 4. Żur z grzybami. Po wieczerzy domownicy pili wino lub miód. „Żadnej potrawy (ani opłatka) nie zjada się całkiem, ale z każdej potrawy zostaje na misce dla gadziny [zwierząt]”.

W przeddzień Wigilii 1767 roku Ignacy Krasicki przybył do Fromborka, aby objąć tam biskupstwo warmińskie. Uroczysty ingres (czyli objęcie władzy biskupa nad diecezją) rozpoczął się 24 grudnia o godz. 22:00. Wówczas Krasicki w procesji w towarzystwie księży, kanoników i dworzan przeszedł z pałacu do katedry. W Boże Narodzenie o poranku odmówił brewiarz, następnie celebrował mszę świętą, a wieczorem ponownie modlił się wraz z kanonikami. Na koniec dnia odprawił kolejne nabożeństwo. 26 grudnia również cały dzień spędził na modlitwie w katedrze. Biorąc pod uwagę ówczesne mrozy, było to nie lada poświęcenie.

W Krakowie tuż za gmachem domu towarowego Jubilat znajduje się otoczony starym murem mocno zniszczony dworek. To w nim wraz z żoną mieszkał malarz Wojciech Kossak – ojciec Marii (znanej później jako Maria Pawlikowska-Jasnorzewska) i Magdaleny (Samozwaniec). Dziewczynki były przez ojca rozpieszczane i traktowane z ogromną czułością – to matka nakładała na nie dyscyplinę. Mimo że pobierały edukację domową, na nauce spędzały zdecydowaną część dnia. Już w dzieciństwie biegle posługiwały się językiem niemieckim i francuskim. W Wigilię do domu Kossaków przychodził Aniołek, który zostawiał dziewczynkom prezenty. Jednak nie zawsze były one zgodne z wolą obdarowywanych. Zamiast upominków z listy marzeń zazwyczaj przynosił papeterię lub kolejne wydanie Pana Tadeusza. Siostry zdecydowanie bardziej wyczekiwały 6 grudnia. Wówczas za świętego mikołaja przebierała się ich opiekunka, a one odgrywały domową akademię. Żeby dostać prezenty, musiały śpiewać, recytować i odgrywać sztuki Fredry.

Czesław Miłosz przyszedł na świat w 1911 roku w polskim dworze, toteż został wychowany w znanych jego przodkom tradycjach katolickich. W rozmowach z Aleksandrem Fiutem opowiedział o tradycyjnych potrawach wigilijnych serwowanych w jego rodzinnym domu: „Na Boże Narodzenie, muszę powiedzieć, że pamiętam kutię. Kutia jest zasadniczo zupełnie niepolska, ale już cała Małopolska Wschodnia znała kutię. To jest ukraińskie. Kutia to są ziarna pszenicy w miodzie. Wszystko inne było takie jak w innych częściach Polski, mam wrażenie, z tym że był duży nacisk na rozmaite kisielki. Żurawinowy kisiel itd. Było jeszcze coś, co w Polsce centralnej było nieznane, to były śliżyki z sytą. Śliżyki to są małe kawałki ciasta, twarde, zapiekane, które się podaje i polewa sytą. A syta to jest po prostu miód z roztartym makiem i z wodą. Taki płyn”. Charakter świąt Bożego Narodzenia, które Miłosz zapamiętał z dzieciństwa, często odbijał się w jego twórczości. Tradycje świąteczne opisał między innymi w Dolinie Issy. Z kolei z jego utworu Modlitwa wigilijna z 1938 roku przebija się prośba o obdarowanie w tym dniu radością każdego samotnego, opuszczonego, skrzywdzonego i załamanego człowieka.