Dzień Kobiet to doskonała okazja, aby przypomnieć, że kobieta niejedno ma imię! Mimo że każda epoka rządziła się swoimi prawami – obowiązywał w niej pewien kanon kobiecego piękna czy ściśle określone normy obyczajowe – na szczęście wiele pań, w tym postaci literackich, nie pozwoliło upchnąć się w sztywne ramy konwenansów. W hołdzie naszym ulubionym bohaterkom znanym z klasyki literatury polskiej publikujemy wpis, który przypomni o ich perypetiach i dokonaniach. Nie zawsze chlubnych, wszak nie ma ideałów, ale na pewno na tyle intrygujących, że książki z ich udziałem na stałe zapisały się w kanonie szkolnych lektur!

 

Można zaryzykować stwierdzenie, że Karusia z mickiewiczowskiej ballady Romantyczność to poniekąd prototyp współczesnej alternatywki (czyli dziewczyny o alternatywnych upodobaniach). Nastolatka jest wyjątkowa i inna niż wszystkie. Żyje w alternatywnej rzeczywistości i nie utożsamia się z popularnymi trendami, przez co inni jej nie rozumieją. Jej obraz niewątpliwie dopełnia także niespełniona miłość. Nie ma się co dziwić, że Karusia wzbudza zainteresowanie tłumu i zbiera coraz więcej fanów. Nikt nie śmie z nią polemizować poza starcem – klasycznym boomerem (przedstawicielem starszego pokolenia), który podsyca niechęć do dziewczyny i nie widzi w niej nic głębokiego. Tylko wyłaniający się zza kurtyny Mickiewicz ostatecznie ma odwagę zgasić go ripostą.

W wieku 18 lat odrzuciła licznych adoratorów z Francji i Stanów Zjednoczonych. Kiedy kilka lat później w jej kole fortuny dziwnym trafem pojawiło się nazwisko Stanisława Wokulskiego, aż dziw bierze, że podstarzały biznesmen o czerwonych dłoniach żywił tak ogromną nadzieję, że szczęśliwy traf padnie właśnie na niego. Izabela w stosunku do kandydata na męża miała zaledwie trzy warunki: powinien jej się podobać, być dobrze urodzony i bogaty. Świadoma swojej wartości dziewczyna nie chciała obniżać poprzeczki. Tymczasem zdesperowany Wokulski żalił się, że uprawia ona „duchową prostytucję”. Nieszczęśliwa Izabela jako obiekt westchnień obrała sobie posąg Apollina, który regularnie obsypywała pocałunkami. Gdyby kiedykolwiek dane jej było znaleźć się na koncercie Justina Biebera, to właśnie ją powinien zaprosić na scenę podczas swojego popisowego numeru One Less Lonely Girl.

Grażyna – tak dostojne imię mógł wymyślić tylko Adam Mickiewicz. Nie bez powodu słowo graži oznacza po litewsku „piękna”. Chociaż tytułowa bohaterka poematu Mickiewicza to „z cór nadniemeńskich pierwsza krasawica”, „nie tylko licem nikt jej nie mógł sprostać”. Mądrzejsza od męża i ukrywająca, że ten przychodzi do niej z każdą poradą, potrafiła pokierować wojskiem i poświęcić życie, byleby tylko uchronić ukochanego przed kompromitacją.

Gdyby miała okazję urodzić się we współczesnych czasach, byłaby typową bywalczynią znanej knajpy na Placu Zbawiciela i regularnie publikowałaby na Instagramie zdjęcia bagietek, makaroników i croissantów skąpanych w białej czekoladzie. Oczywiście z beżowym filtrem i hasztagiem #parisienne. Telimena – to ona wyznaczała trendy i usiłowała uchodzić za alfę i omegę dobrego gustu w Soplicowie. Znana głównie z leśnej sceny z udziałem Tadeusza i mrówek (cóż, od zawsze lepiej dogadywała się z facetami), została przyćmiona przez karmiącą kury 14-latkę. Co prawda to właśnie Zosia stała się bohaterką naszej koszulki, ale Telimena w równym stopniu zasługuje na uznanie czytelnika, dlatego ten artykuł w głównej mierze poświęciliśmy statecznej matronie.

Jeśli chodzi o zaskakujące zakończenia książek, Władysław Reymont nie ma sobie równych. Na tak dynamiczny zwrot miłosnej historii jak w Chłopach nie wpadłaby nawet Blanka Lipińska. Przepiękna i otwarta na liczne znajomości Jagna w finale utworu została wywieziona ze wsi na wozie z gnojem. Życie w myśl filozofii YOLO (ang. You Live Only Once) sporo ją kosztowało, niemniej jednak należy jej się uznanie za to, że odważyła się wyłamać ze schematu egzystencji determinowanej wyłącznie przez obrzędy i pory roku.